Bumpy ride

Vorige week woensdag vertrok ik om 5.00 uur met mn mama, jongste sissie en haar vriend richting Schiphol. Vanaf daar vloog ik na een uitgebreid afscheid van mn allerliefste familie met mn Husk-collega en mn Sunweb-collega naar Geneve. Dat verliep heel vlotjes. Een kwartier eerder dan gepland landden we al. Maar toen… het wintersportseizoen begon 27 november pas en aangezien wij een aantal dagen eerder vertrokken, reed er nog geen rechtstreekse bus naar ons nieuwe thuis Val Thorens. Dus na 3 uren te hebben rondgedwaald op de, niet heel erg grote, luchthaven van Geneve vertrok onze bus naar Chambery. De douane kwam op ons op de grens van Zwitserland en Frankrijk nog een kruisverhoor geven. In zijn beste Engels vroeg hij ons wie we waren, waar we naartoe gingen, waarom we daar naartoe gingen en wat we daar gingen doen. Toen wij keurig antwoordden dat we onderweg waren naar Chambery om daar vervolgens de trein naar Moutiers Salins te pakken en daar werden opgehaald door een collega om de komende 5,5 maand als reisleider voor Husk aan de slag te gaan, keek hij ons nog een keer streng aan en liep hij naar buiten. Nou, dat hadden we ook weer achter de rug!

Uiteindelijk was het 18.30 uur toen we het witte, maar heel gezellig ogende Val Thorens binnenreden.
Dit seizoen heb ik in tegenstelling tot Kreta geen eigen appartement, maar woon ik samen met mijn vrouwelijke Husk collega. We wonen in één van onze grootste accommodaties. Dit seizoen hebben we daar namelijk zo’n 80 appartementen. Het lijkt me daarom van groot belang dat ik ons kamernummer strikt geheim houd, want 24 uur per dag bereikbaar zijn, betekent niet dat ik het fijn vind als de gasten op ieder willekeurig moment aan onze deur staan.

We hebben het hier prima voor elkaar. Direct aan de piste, 5 minuten lopen van de aankomstplaats van de bussen, een volledig uitgeruste keuken met vaatwasser en een magnetron en… last but not least een badkamer met bad… Top! Het apresski gebeuren is alleen wel een stukkie lopen, maar ik ben een groot voorstander van optimisme, dus dat is alleen maar goed voor het verbranden van calorieën. Een internetverbinding op de kamer is alleen niet haalbaar, maar gelukkig heeft onze Sunweb-collega dat wel en kan ik anders altijd naar het Centre Sportif om daar dankbaar gebruik te maken van de WIFI.

De eerste dagen hebben we voorbereidend werk gedaan en afgelopen zaterdag hadden we onze eerste aankomst voor Husk. Ruim 50 gasten waarvan het overgrote deel met de bus aankwam. Eigen vervoer is namelijk ook een optie. Dus daar stonden we om 7.30 uur ’s ochtends in het Centre Sportif op de uitkijk voor de bus. Om 8.00 uur kwam de dubbeldekker aangereden en deed ik mijn buspraatje. De gasten konden hun bagage pakken en met ons meelopen naar de bagagerie om de sleutels in ontvangst te nemen en de eventuele borg en toeristenbelasting te betalen. Rond een uur of 10 waren we klaar en ’s avonds stonden we in de MooBar om de skipassen uit te delen.
Nog maar net op bestemming of de eerste gasten zitten al met zijn twaalven vast in een lift en belandde ik na een avondje stappen tussen vechtende gasten waardoor ik gelijk in mn beste Frans kon regelen dat er een ambulance kwam. Eén van de jongens was namelijk met zijn hand, het uit zijn hoofd gutsende, bloed aan het opvangen. Uiteindelijk waren het geeneens Husk-gasten, maar als je daar op zo’n moment over na gaat denken heb je het verkeerde beroep gekozen.

Gelukkig hebben we ook al genoeg leuke momenten meegemaakt! Omdat het de kickoff week is, hadden we zaterdagavond Dutch Evening in het Snowcafé, zondag Mailbu’s world’s highest beachparty, maandag Erick-E in de ondergrondse discotheek Malaysia en gistermiddag een openluchtconcert van de populaire band Kane bij de 360 bar. En er werden opnames gemaakt door RTL5, dus wie weet zie je me nog terug op tv. Ik ben overal geweest, behalve bij Kane. Waarom? Tsja… dat ga ik uitleggen.

In Nederland heb ik een aantal snowboardlessen gehad op een indoorbaan. Door mijn vervroegde vertrek, heb ik die niet volledig kunnen afmaken. Toch kon ik ’t niet laten om maandagmiddag in mn zeer vette witte broek van Burton, felroze met felblauwe en grijze jas plus bijpassende muts van Brunotti en snowboard op de piste te verschijnen. Zo vanaf je balkon de piste op. Perfect! Eerste ritje naar beneden ging ongemakkelijk, maar best ok. Hup… weer naar boven en nog een keer proberen. Niet zonder vallen beneden gekomen, maar ging niet verkeerd. Nog een keer naar boven… toch een beetje overmoedig en daar ging ik. BAM!! Recht voorover met mn smoelie in de zacht uitziende, maar toch best hard aanvoelende sneeuw. Kapotte goggles en Brunotti-muts lagen een meter verder en ik compleet in een deuk languit in de sneeuw. Niet zonder pijn, maar heej… altijd positief blijven! Op dat moment krijg ik een smsje van mn mannelijke Husk-collega. ‘Drankje doen?’ Betere timing kan niet!! Dus… lekker met choco chaud (warme chocomel voor de niet Frans sprekende bloglezers) in het zonnetje op het terras. Mooi verhaal denk je nu misschien, maar om op de hoofdvraag terug te komen… Waarom ben ik niet naar Kane gegaan? Een kleine opsomming:

1. Alles in mijn hele lichaam deed pijn van die zeer oncharmante smakkerd met mn snowboard
2. Het was heel erg koud buiten (Duh!!)
3. Ik zat wel heel comfortabel op de bank te internetten en interessant smsverkeer te houden
4. Het was mij lichtelijk ontschoten dat de 360 bar bovenop de berg ligt, je daar met een skilift moet komen, je daar dus ski’s of een snowboard voor aan je voeten moet hebben en logischerwijs dus ook skieënd of snowboardend weer naar beneden moet. En uhm… dat zag ik niet zo zitten.

Eigenlijk was reden nummer 2 voor mij al genoeg om niet te gaan, want zo’n grote fan ben ik niet, maar de rest spreekt voor zich denk ik ;) Anyways… Vanavond draait Roog in de Malaysia en morgenavond Latin Lovers. Wij vermaken ons dus wel! Momenteel is het qua werk erg rustig, maar wintersporters zijn nou eenmaal heel zelfstandig. Als ze de sleutel van hun appartement en de skipas hebben, nemen ze eigenlijk alleen maar contact op in geval van zeer dringende vragen. Ik geniet er maar van, zolang het nog kan! Lekker uitslapen, filmpje kijken, boekje lezen, badderen… ik verveel me niet zo snel hier.

Genoeg geblogged denk ik zo… Lang leve Skype, Facebook, Hyves en sms! Zo hoef ik mn vrienden en familie toch een klein stukje minder te missen. Beterschap voor mn allergrootste kleinste vriend Jay die een beetje ziekjes is, dikke knuffel voor mn allernieuwste neefje Kylano en heel veel liefs voor iedereen die ik mis en/of zich aangesproken voelt :D

XOXO