Make You Feel My Love

Terwijl ik dit schrijf, ben ik met mn Husk-jas aan onderweg in een Sunweb-bus naar Val Thorens. Het is nu half 9 ‘s avonds en we zijn bijna in Maastricht. Morgenochtend rond half 8 is de verwachte aankomsttijd. Ik kan me voorstellen dat je nu fronst en denkt: ‘Huh? Maar Gwendy is maanden geleden toch al vertrokken naar Frankrijk?’ Klopt! Maar de laatste twee dagen heb ik vanwege triest nieuws doorgebracht met mijn familie in Nederland.

Afgelopen donderdagochtend schrok ik iets voor tienen wakker. Het eerste wat ik denk is: ‘Mn telefoon! F*ck! De batterij is leeg!’ Ik verwacht een belangrijk telefoontje, dus binnen no time heb ik ‘m aan de lader en zie ik meerdere gemiste oproepen. Terwijl ik een sms aan ’t typen ben naar mn zusje, word ik gebeld door de middelste. Compleet overstuur vertelt ze me wat er aan de hand is en ik weet van verbijstering bijna geen woord uit te brengen. Niet weer! Waarom is het leven soms zo oneerlijk!

Men zegt dat afstand relatief is, maar op het moment dat het verdriet van je familie je door merg en been gaat, gaat die vlieger niet meer op. Aan de telefoon probeer ik troostende woorden uit te brengen, maar het lukt me gewoon niet. Sprakeloos ben ik! Hoe kan je er nou voor de belangrijkste mensen in je leven zijn, als je op een paar kilometer hoogte op een berg in Frankrijk woont en zij in Nederland. Dat kan gewoon niet! Nadat ik de ogen uit mn kop gejankt heb van verdriet en onmacht, is de beslissing gauw gemaakt. Ik wil naar huis! Al is het maar voor een paar dagen, maar ik moet er zijn om een dikke knuffel te geven en te zeggen dat het allemaal goed komt. Zo gezegd zo gedaan. Een ticket Geneve-Amsterdam geboekt en zo stond ik, dankzij de lift die ik van mijn Husk-collega kreeg, ’s avonds op de Zwitserse luchthaven.

Uiteraard had ik vertraging, maar na het heftige telefooncontact ’s ochtends stond ik al met al 12 uur later op Nederlandse bodem. Deze keer geen welkomstcomité met vrolijk gekleurde ballonnen en tranen van blijdschap, maar een verdrietige mama en zusje die desondanks erg blij waren om mij te zien. Geheel wederzijds, al duurde het even voordat ik ze überhaupt zag staan, want ik zocht naar een blonde mama. Excusez moi, het was mij even ontschoten dat mijn moeder al een paar weken als brunette door het leven gaat.
Wow! Twee dagen zijn dan echt in een zucht voorbij. Maar wat ben ik blij dat ik ben gegaan! Zo verslagen als we die ochtend waren, zoveel lol hebben we ook zeker gehad. De mensen die mij persoonlijk kennen, weten dat ik uit een ontzettend hecht gezin kom. En het blijkt wel dat als wij als familie bij elkaar zijn, ons dat energie geeft! En positive thoughts heb je nodig om je door klotetijden zoals deze heen te slaan.

En wat kan je een inhaalslag maken in anderhalve dag. Een enorme boost van loving family and friends. Wat hebben we zoal gedaan? Een puzzel van 1000 stukjes in elkaar zetten, gezellig op de bank met een bak popcorn Step Up 3 met de girls kijken, Just Dance-battles op de WII houden tegen de mannen tot diep in de nacht (die ze overigens verloren hebben ;)), mn neefjes knuffelen, het nieuwe huis van mn zusje bekeken, heerlijke stimp stamp a la mama gegeten, bijkletsen met je beste vriendin en gewoon genieten van het feit dat je thuis bent. Maar wat was het afscheid zwaar!! Toen ik in de auto stapte, rolden de eerste tranen al over mn wangen. Nog even met mn mama boodschappen doen en in de parkeergarage overviel het gevoel van onmacht me weer. Toen mn beide ouders me kwamen uitzwaaien op het station, voelde ik me doodongelukkig. De keren hiervoor stapte ik fluitend het vliegtuig in, want ik stond altijd volledig achter mn keus om voor lange tijd naar het buitenland te gaan. En nu… nu wist ik het even niet meer.

Thx iedereen voor de lieve telefoontjes, smsjes, mailtjes, krabbels en facebookberichtjes. Als het om vriendschappen gaat, is afstand inderdaad maar relatief. Het gaat niet om de kwantiteit, maar om de kwaliteit. Ze zeggen wel eens dat je echte vrienden maar op één hand kan tellen. Ik denk dat ik mij een heel gelukkig mens mag noemen, want ik weet zeker dat het er meer zijn. Love you guys!!

En nu zijn we alweer bijna een week verder. Afgelopen zondagochtend kwam ik iets later dan verwacht aan in het bijna sneeuwloze Val Thorens. Eerst even naar de bagagerie gelopen waar mijn Husk- en Bizztravel-collega zaten voor de incheck. Na de vraag hoe het met me gaat, sta ik alweer met tranen in mijn ogen. Heel even schiet er door mijn hoofd: ‘Wat doe ik hier?!’ En vervolgens bedenk ik me dat er twee fantastische mannen in mijn kamer slapen. Er stond namelijk al weken gepland dat mijn vrienden Stefan en Lucas een weekje bij me op vakantie zouden komen. Mijn bliksembezoek aan Nederland, veranderde daar uiteraard niks aan. Ik kwam alleen een dagje later. Na het beloofde ontbijtje te hebben ingeslagen, klop ik op de deur. De deur gaat open en daar staat een ietwat slaperige, maar desalnietemin superenthousiaste Stefan. ‘Skatje!!’, zegt ie met een big smile. Ik vlieg ‘m om de hals en weg is de brok in mn keel, want wie wordt er nou niet vrolijk van een jonge knappe vent in boxershort die de deur voor je open doet. Ooooow…. Snap!! ;)

Special thx 2 my roomie die mijn vrienden heeft ontvangen bij aankomst en met ze is gaan stappen zaterdag, want ik zat toen natuurlijk nog in Nederland. Na even bijgekletst te hebben tijdens het ontbijt, blijken ze al aardig op de hoogte te zijn van de ins en outs hier in Valtho. Time to have some fun!

Wat hebben we een geweldige week gehad. Het weer was ronduit fantastisch te noemen. Ik denk dat het niet eens gevroren heeft. Gelukkig zitten we in sneeuwzeker gebied en konden we genietend van de zon de geprepareerde pistes op. Ik geloof dat ik voor Stefan en Lucas’ bezoek nog maar twee skiliften had genomen. Eén die naar de 360 bar gaat en één naar La Folie Douce, want meer had ik niet nodig toch? En daar kwam bij dat ik er niks van kon, maar nu moest ik er aan geloven. En wat was het top! Ok… ik ben nog steeds niet de snelste, maar het snowboarden gaat me redelijk af. Om me in te dekken, zei ik bij start dat ik op een schaal van 1 tot 10 niet meer dan een 2 was, maar achteraf gezien valt dat best wel mee… Geloof ik :P

Na een aantal afdalingen lekker bij de 360 bar in het zonnetje op het terras en chillen maar. Vers gemixte smoothie, oosterse wok en een dj op de achtergrond die zijn ding doet, ideaal!! Wie doet je wat? Ondertussen dwalen mijn gedachten regelmatig af naar de thuissituatie, maar naast het feit dat Stefan en Lucas mij door hun humor altijd aan het lachen krijgen, kan ik ook mijn hart bij ze luchten. Natuurlijk kan ik dat ook bij mijn collega’s, maar deze jongens kennen mij. Ze kennen mijn familie en dat praat net wat makkelijker.

En dat het toppers zijn, is mijn collega’s ook opgevallen. We hebben deze week veel gezamenlijk ondernomen. Samen eten, uiteraard de kroeg in, maar ook lekker ouderwets thuis een spelletje spelen. S & L waren naar eigen zeggen op zoek geweest naar Stef Stuntpiloot, maar die was uitverkocht. In plaats daarvan heb ik “Ik hou van Holland” gekregen. Het bordspel wat gebaseerd is op de gelijknamige show bij RTL4 die gepresenteerd wordt door Linda de Mol. Wat hebben we gelachen! In teams speelden we tegen elkaar en beantwoordden we vragen die gelinkt zijn aan ons vaderland. OMG! Af en toe was het net alsof je fragmenten van het tv-programma “Lekker slim” voorbij zag komen. Nou ben ik echt niet op mijn achterhoofd gevallen, maar bij dit spel voelde ik me soms knap onnozel.

But all good things come to an end en dus moest ik vanavond alweer afscheid van ze nemen. I hate saying goodbye! Gelukkig werd de tijd ontzettend gerekt doordat de buschauffeurs de bagage wel 3x in en uit de bus hebben geladen voordat alles paste. Tijd om het filmpje made by Stefan, wat net op tijd af was, op mn usb te zetten en net even iets meer tijd om afscheid te nemen. Deze keer heb ik het droog kunnen houden, maar dat neemt niet weg dat ik er behoorlijk van baal dat ze weg zijn. Het enige voordeel van hun vertrek is dat we iets minder bende hebben, maar voor de rest hadden jullie van mij mogen blijven. En ow ja... misschien dat ik nu niet elke dag de songtekst van "Freak me" in mn hoofd heb. Anyways... de timing van jullie bezoek had niet beter gekund. You pulled me through!! Thx guys! Tot over een paar maandjes!

En zoals gewoonlijk heb ik weer een aantal slechte openingszinnen, bijzondere momenten en quotes voor jullie:
• Het was me nog niet eerder opgevallen, maar blijkbaar hangt er al vanaf het begin een bordje met een “wijze” tekst in het Snowcafé. Ik quote: ‘Half bezopen zijn, is een gebrek aan doorzettingsvermogen’. Mwah… weinig mensen met een gebrek daaraan als ik zo om me heen kijk in de kroeg.
• ‘Wat ben jij een mooi kaftje. Heb je ook een mooi verhaal?’ Uhm… in welk boekje heb je die gelezen?
• Ik sta in het Snowcafé en zie een niet onaantrekkelijke jongen staan. Dat je hier in de kroeg een muts draagt, is niet raar. Wat ik wel “apart” vond was dat hij er een beertje op had gespeld die knippert als je er in knijpt. Custom made wist hij mij te vertellen. S&L hebben mij opgevoed om de volgende reactie te geven hierop: ‘Owkee…’.
• Elke maand krijgen wij vanuit kantoor de opmerkingen van gasten doorgemaild die zij hebben ingevuld over de reisleiding in de enquete. Deze keer kwam mijn naam er één keer expliciet in voor. Wat die gast over mij te zeggen had? 'Gwendy is echt geen 28!' Hahahah...
• Ik heb weleens eerder verteld over die verklede Engelsen hier. Bij nader inzien zijn er blijkbaar ook Nederlanders die dit doen. Tijdens de kroegentocht, maar ook op de piste. Kan je je die tekenfilm nog herinneren over 4 gemuteerde schildpadden? Juist! The Teenage Mutant Ninja Turtles. Hier waren Leonardo, Donatello, Raphael en Michelangelo gek op snowboarden in plaats van op pizza’s en de vijfde man was een aap. Nogmaals… ‘Owkee…’? Het had mij logischer geleken dat hij zich had verkleed als de ninjameester en sensei Meester Splinter, maar ik denk dat die niet voorradig was.

Kom ik gelijk op carnaval. Een onbekend fenomeen voor mij als nuchtere Fries, maar mijn collega’s hebben mij overgehaald om een carnavalspak te bestellen. Dus… ben je begin maart in Val Thorens en zie je een groepje penguins rodelen, skieën of snowboarden? Dan zijn het geen Engelsen, maar de Nederlandse reisleiding in hun carnavalsoutfit! Foto’s volgen later…
Nog 2,5 maand en dan kom ik weer thuis! Nu S & L vanavond weer richting Les Pays Bas zijn vertrokken, ga ik er vanuit dat ik genoeg knuffels, peptalk en lol heb gehad om er weer tegenaan te kunnen. Miss you!!

XOXO