Ubud en scooteren naar de Tegenungan Waterfall

1 en 2 september 2015

Hakuna Matata, what a wonderful phrase
Hakuna Matata, ain't no passing craze
It means no worries for the rest of your days
It's our problem free philosophy, hakuna matata.

- The Lion King, Hakuna Matata -

Na twee heerlijke dagen in Seminyak heb ik besloten om door te reizen naar Ubud. Volgens de mensen hier, het culturele centrum van Bali. Bij de receptie van het Favehotel heb ik een taxi geregeld. Voor 300.000 rp (nog geen 20 euro) brengt de chauffeur mij naar het spiritueel getinte plaatsje dat ongeveer op anderhalf uur rijden van Seminyak ligt. Hakuna matata is de instelling, dus er staat uiteraard geen wekker.

Rond 9.30 uur ontbijt ik in het hotel met twee geroosterde broodjes met jam, een fruitsalade van meloen en mango en een jus d'orange. Ondertussen type ik aan mijn reisblog en erger ik me aan een vrouw die het personeel als crap behandelt. Het hele restaurant mag meegenieten van haar uitgesproken style (lees: hoerig) en hoe zij er niet van gediend is dat 'haar' kaas niet tussen het ontbijt ligt. Het is jammer dat ze niet mijn kant uitkijkt, want mijn geërgerde blik spreekt boekdelen.

Vlak voor 11.00 uur pak ik mijn tablet en toetsenbord in en ga naar de derde verdieping van het hotel om daar mijn laatste spullen te pakken. Na tien minuten bekijk ik de kamer, bepakt en bezakt, nog een keer rond om van de luxe te genieten. Dit ga ik de komende weken waarschijnlijk niet snel meer zien.

Ik check uit bij de receptie, loop naar het zilverkleurige taxibusje en laat de chauffeur mijn backpack in de kofferbak tillen. Ik ga alvast achterin zitten. De rit wordt waarschijnlijk een beetje eenzaam, want tot nu toe spreken de Indonesische taxichauffeurs niet heel goed Engels.

De chauffeur stapt aan de rechterkant in (ze rijden hier links) en vraagt: "Where are you from?". Ok, zo ver komen ze vaak nog wel. Dus ik antwoord: "I'm from Holland, where the f*ck you from?". Nee, grapje. Dat laatste stukje zei ik niet. Vaak eindigt hier zo ongeveer het gesprek. Maar deze keer heb ik geluk. De taxichauffeur spreekt goed Engels. Heel goed zelfs. Met een Australisch accent. Bijzonder, maar aangezien het op Bali wemelt van de Australiërs (is voor hen maar een paar uur vliegen), zal hij het wel van de toeristen geleerd hebben.

Hij vraagt me waar ik tot nu toe ben geweest. En of ik de zeetempel 'Pura Tanah Lot' ook al heb bezocht. Mijn antwoord is nee en dus vraagt de commericeel ingestelde taxichauffeur of ik daar vandaag alsnog heen wil. Het is voor hem een kleine moeite om daarheen te rijden voordat hij me in Ubud dropt. "You just pay me something extra". Juist ja. Maar goed... Ik wil de tempel wel graag bezoeken en ik gun de Indo-Aussie wel een extra zakcentje. So yes, let's go!

Aangekomen bij de tempel betaal ik 30.000 rp entree. Met mn pinda-koppie kan ik ook met een iets bruiner kleurtje nog steeds niet door voor een local. Anders had het me maar 10.000 rp gekost. Ach, ik betaal omgerekend nog steeds maar 2 euro. Waar hebben we het over? Voordat ik bij de tempel aankom, loop ik langs tientallen marktkraampjes die praktisch allemaal hetzelfde verkopen. Na ja... Het is of eten of kleding, maar dan alsnog hetzelfde.

Eenmaal bij de tempel, wemelt het van de mensen met camera's en statieven. Jammer dat het vloed is, want anders had ik dichterbij de tempel kunnen komen. Nu sta ik op een klif waar overal bordjes met 'dangerous cliff' staan. Hoe ga ik dit doen? Selfie maken? Met stick of zonder? Blijkbaar spreekt mijn gezicht wederom boekdelen terwijl ik mijn rugtas rommel, want prompt vraagt er een meisje in het Engels of ze een foto voor me moet maken. Ja! Je komt als geroepen zelfs. Ik weet niet hoe... Maar het is gelukt om een foto te maken waarop het lijkt alsof ik de enige ben die de tempel bezoekt, maar niets is minder waar. Om het aardige meisje een dienst terug te bewijzen, schiet ik een paar foto's van haar en haar vriendin en loop ik verder op het terrein.

De zee is ruw en slaat met behoorlijke kracht tegen de rotsen. Levert wel mooie plaatjes op. Na een uurtje te hebben rondgelopen met zeker 30 graden en amper wind, stop ik vlak buiten het terrein om een nasi goreng met tahu en tempeh voor een euro te eten en ga ik op zoek naar mijn chauffeur.

Pfoeh... Waar zei hij ook alweer dat hij ging parkeren? En hoe zag het busje er ook alweer uit? Was het nou zilver of zwart. Ja, zilver. Hmmzz... Helpt niet echt aangezien er daar alsnog tientallen van staan. Shit... Had ik nou maar het kenteken onthouden. Na een kleine tien minuten zie ik een soort overdekt houten platform waar heel veel mannen naar de tv zitten te kijken. Ik gok dat mijn chauffeur daar ook zit. Ja hoor! Ik herken zijn foute blouse en dus kunnen we de reis naar Ubud voortzetten.

Onderweg vertelt de chauffeur van alles over de omgeving. De rijst wordt over ongeveer een maand geoogst en de velden zijn echt prachtig om naar te kijken. De gekleurde plastic zakken, die wapperen om de vogels weg te jagen, geven wel een extra leuk tintje aan al dat groen. Hij vraagt me onderweg ook een aantal keer of ik ergens wil stoppen om iets te eten of drinken, maar ik sla zijn aanbod af. Geen idee of het nou behulpzaam van hem is of dat hij er commissie op verdient ;) Op naar In da Lodge.

De chauffeur weet, met behulp van een telefonische hulplijn, mijn hostel in een keer te vinden. We rijden een behoorlijke stijle weg omhoog en na de chauffeur betaald te hebben, loop ik naar het hostel. Ik ben benieuwd. Mijn wanderlust vriendinnetje Solange heeft me het hostel aangeraden en die verkoopt echt geen onzin, maar toch weet ik niet precies wat ik moet verwachten. Dit wordt de eerste keer dat ik niet een kamer voor mezelf heb. En dat niet alleen... Ik slaap in een stapelbed.

Als ik letterlijk over de drempel stap om de soort van tuin binnen te komen, valt het me alles mee. Ik zie een chill zwembad, blauwe uitnodigende zitzakken, mensen die 'm zwaar aan het chillen zijn met goeie muziek op de achtergrond. De eerste indruk is zeker niet gek! Na de incheck loop ik naar mijn verblijf. Wow! Ik doe het gelijk goed. Van me-myself-and-I ga ik naar een dorm met twaalf stapelbedden. Juist... 23 roomies dus. Ah joh, gezellig! En genoeg stopcontacten. Handig, want ik wil mijn twee telefoons maar wat graag opladen. En zo te zien is het hier heel vertrouwd allemaal, want ik zie hier en daar de smartphones onbeheerd aan de lader.

De rest van de dag lig ik bij het zwembad en kom ik al snel in contact met andere mensen. Dat is het leuke van zo'n hostel. Ik spreek een Thaise duikinstructrice die al acht (!) jaar reist en ex-alcoholiste is door haar 'your-body-is-a-temple-reis' in India . Ook praat ik uren met een sarcastische Fransman die de afgelopen maanden Engels heeft leren spreken en zijn longen uit elkaar hoest, omdat hij gisteren zijn verjaardag heeft afgesloten door 's nachts in de koude zee te gaan zwemmen (note to self: niet doen dus). Een Amerikaan die op zijn wishlist heeft staan om een 'midget' te daten. Ja, je leest het goed... Weird people ;) Een Israeliër met een Frans accent (wat is dat toch met die accenten) en een Amerikaans meisje waarvan het overduidelijk is dat ze eigenlijk uit is op de Fransman waar IK mee in gesprek ben. No worries girl, you can have him. 'S il vous plait! Of zoiets...

Ik slaap prima in de dorm en de volgende ochtend wil ik een scooter huren en lekker gaan touren. Misschien naar het zuiden. Ubud ligt centraal op Bali, dus je kan alles zo binnen twee uur bereiken. En dan zie je veel meer dan in een taxi. Als ik aan het ontbijt zit, vraagt de Israëlier wat mijn plannen zijn voor vandaag. Ik antwoord dat ik die nog niet echt heb, behalve een scooter huren. En waarschijnlijk morgen naar de Gili's. De eilanden waarvan iedereen zegt dat ze fantastisch zijn. Daar ga ik de witte stranden met azuurblauw water vinden. Ik ben er eigenlijk nog niet echt over uit hoe en wat. Want ga ik dan met de fastboat? Of met de ferry? Er zit niet alleen een groot verschil in de prijs, maar ook in de reistijd. Maar goed... Thuis zit ook een bezorgde moeder die heeft geappt dat ze heeft gelezen dat er veel ongelukken op zee met die boten gebeuren... Ff inlezen dus.

Er komt een meisje naast me zitten die verlegen overkomt. Ik spreek haar aan en vraag of zij wel eens naar de Gili's is geweest. Het blijkbaar Zweedse meisje vertelt dat ze er al is geweest en ook weer teruggaat. Morgen zelfs. Samen met drie Frans-Canadeze meiden. "You're welcome to join", zegt ze vriendelijk. Ok, cool! Toevallig komen de betreffende meiden aanlopen en na een kort voorstelrondje is het plan binnen vijf minuten gemaakt. Scooters huren, Tegenungan Waterfall bezoeken en morgen naar Gili Trawangan, afgekort Gili T (ti als je het fonetisch spelt ;)). De Israëlier die nog steeds naast me zit, zegt met zijn Franse accent: "So I guess now you have plans." Jupp, zo snel gaat dat dus.

We zijn met z'n vijfen en huren aan de overkant van het hostel drie scooters voor 50.000 rp per stuk (ongeveer 3 euro). Het Zweedse meisje, Ellinor, heeft een tijdje geleden een scooterongeluk gehad. Ze vraagt wie er het beste kan rijden zodat ze daarbij achterop kan. Aangezien de andere meiden vertellen dat ze elke keer dat ze scooters huurden, omgevallen zijn of brokken hebben gemaakt, durf ik zonder twijfel te zeggen dat ik dat ben.

Toch best apart zo aan de linkerkant rijden. Gelukkig zijn de wegen prima, maar is het wel teringdruk op de weg. No hurry, gewoon lekker rustig aan touren. Er is onderweg genoeg te zien. Grappig weetje... Als je benzine nodig hebt, kan je om de zoveel 100 meter wel terecht bij een mannetje of vrouwtje die op een tafeltje literflessen met de gelige vloeistof hebben staan. Mijn scooter is volgetankt, maar blijkbaar is de tank van de andere twee scooters ganz leeg.

Na de fillup zijn we binnen een kwartiertje rijden, mooie panorama uitzichten en een paar keer navragen bij de locals bij de entree van de waterval. 10.000 rp voor het parkeren en nog een paar duizend voor de entree. We gaan aan de wandel en na een rits stenen trappen omlaag te zijn gegaan (fuck die moeten we straks dus ook weer omhoog) komen we aan bij de waterval. Jeez... Het water komt van tientallen meter hogers keihard kletterend in het water. Sowieso niet dat ik daar onder ga staan .Ik gok dat het niet fijn aanvoelt en no doubt about it dat ik mijn strapless bikinitop verlies. Ja... Das voor de mannen misschien een aangenaam idee, maar ik word er minder vrolijk van.

Na de nodige foto's te hebben gemaakt, lopen we nog een stukje via de andere kant naar boven om van het uitzicht te genieten. Er komt een jongen naast me zitten die vertelt dat hij ook een pinda is. Na ja, dat zei hij niet precies zo, maar ik trok de conclusie aangezien hij ook half Indonesisch is. Hij is alleen hier in Indonesië opgegroeid. Dat is grappig! Kijkend naar zijn uiterlijk, vraag ik me af of ik er ook Indonesischer uit had gezien als ik hier was opgegroeid. Mijn vader en zijn broer en zussen zijn volbloed, maar in Nederland geboren. En toch zien zij er Europeser uit dan de mensen hier. Al heb ik wel een aantal keer iemand in een flits voor mijn vader aangezien ;)

De dag vliegt voorbij. In de avond zijn we er over uit. We nemen de fastboat naar Gili T. Liever een pickup vanaf het hostel naar de haven van Padang Bai en een boottocht van anderhalf uur rechtstreeks naar Gili T dan met de ferry, heel vroeg opstaan, ruim zes uur onderweg zijn en zelf de taxi naar de haven betalen. Wanneer we de scooters terugbrengen tegenover het hostel, blijkt dat zij ook tickets verkopen voor de fastboat. Na wat onderhandelen, betalen we 230.000 rp (kleine 15 euro) voor een enkeltje. Morgenochtend om 11.00 uur worden we opgehaald. Via Agoda vind ik een goedkope dormroom, maar als ik het hostel bel, biedt ze ons drie tweepersoonskamers aan voor dezelfde prijs van 150.000 rp per persoon inclusief ontbijt.

Deal!! Next stop... Paradise!!

XOXO Gwen

P.S. Doordat ik het zo naar mijn zin heb gehad, loop ik behoorlijk achter, maar ik ben zeker van plan om de rest van mijn reis nog te gaan plaatsen. More 2 come soon.