Welcome to Bali en zen in Seminyak

29 en 30 augustus 2015

De vlucht van Bandung naar Denpasar was echt peanuts! Stelde niks voor en eerlijk gezegd was ie zelfs te snel voorbij. Ik was begonnen aan de film Pacific Rim (lees: verlekkerd naar Charlie Hunnam aan het kijken) en ik heb 'm niet eens uit kunnen kijken. Later maar een momentje voor vinden dan. Goed geregeld ook bij Garuda Airlines. Het is maar een vlucht van 1 uur en 45 minuten, maar toch heb je een luxe vliegtuig, heb je een eigen schermpje in de stoel voor je, bepaal je zelf wat je kijkt en krijg je ontbijt. Nasi goreng natuurlijk, maar dat kreeg ik echt nog niet weg op dat tijdstip. Plus dat ik vlak daarvoor nog lekker Europees ontbeten had met mn toast with jam.

Om 9.00 uur stond ik dus ineens al op de airport van Denpasar. Weer een uur later dan op Java, dus inmiddels al zes uur verschil met het thuisfront. Thuisfront... Ja stap 1 bij het bereiken van een nieuwe bestemmig is de groepsapp met mijn familie en allerbeste vriendinnetjes op de hoogte brengen dat ik weer veilig aangekomen ben. Wifi is er bijna in elke openbare gelegenheid, dus dat is makkelijk. Bagage ligt al op de band als ik daar aankom, dus na landing sta ik binnen tien minuten buiten.

Op internet heb ik gelezen dat er bij het vliegveld een stand staat van Telkomsel. Ik ben zo slim geweest om een tweede smartphone mee te nemen en dus koop ik daar voor 150.000 rp een simkaartje met 4 GB aan internet en 60.000 rp beltegoed. Daar moet ik het wel mee redden de komende weken. Ben ik iig altijd bereikbaar en ben ik niet afhankelijk van de wel of niet aanwezige wifi wanneer ik foto's wil uploaden of info wil opzoeken over ho(s)tels/omgeving/vervoer. De info die ik op internet klopte en was dus erg handig.

Ik had ook op internet gelezen dat er voor de taxi 'fixed prices' werden gevraagd. 60.000 rp voor Seminyak. Helaas... Waarschijnlijk verouderde info, want het ritje naar het kustplaatsje kost me 135.000 rp. Das dus meer dan het dubbele. Anyways... Who cares. Na een klein half uurtje word ik voor de deur van mn nieuwe verblijf afgezet. Via de app van Agoda heb ik twee nachten in Favehotel geboekt. Een van de locaties van de keten die in 2013 werd uitgeroepen tot 'best economy hotel chain' en zich in het hart van het centrum van Seminyak bevindt.

Oh wat heerlijk! Ik zie een fris trendy hotel en ik word in keurig Engels bij de receptie geholpen. Het is nog ochtend en mijn kamer is rond 14.00 uur klaar, dus ik ga eerst maar eens lekker bij het zwembad chillen. Jahaa, want ik heb nu een zwembad. Heerlijk! Ik heb efficiënt ingepakt, dus ik kan mijn handdoek en bikini in een seconde uit mijn backpack grissen. Je dacht toch niet dat het bakpakrokje-ding nog tevoorschijn zou komen? En daar lig ik dan ineens... De zon schijnt, mijn favoriete nummer speelt zich af in mijn oor en de komende twee dagen zit ik hier wel gebakken. Bakken ja. Want ik moet natuurlijk wel weer met een tropisch kleurtje terugkomen. Gwendy Gorenng dus ;)

Om 12.00 uur loop ik naar de receptie om te vragen waar het strand is. Mijn kamer blijkt al schoon te zijn, dus uiteraard ga ik eerst mijn kamer checken. Wow! Het ziet er gewoon minstens zo mooi uit als op de foto's. Kingsize bed met echte dekens (ipv in mijn zelf meegebrachte lakenzak slapen), een donkerpaarse muur die mooi afsteekt tegen de andere witte muren en de witte vloertegels. Flatscreentje, airconditioning, een regendouche en handdoeken!! Dat voelt een stuk fijner dan mijn microvezel handdoeken. Maar ja, die drogen zo lekker snel en dat is dus minder zwaar in mijn backpack.

En ow ja... Inclusief ontbijtbuffet. En dat voor 17 euro per nacht. Voor Nederlandse begrippen een rotkoopje, maar voor een backpacker redelijk veel geld. Nu ben ik volgens de begrippen eigenlijk meer een flashpacker, omdat ik meer te besteden heb, maar uiteindelijk hou ik net zo van de cultuur en het avontuur als de backpacker.

Het strand blijkt linksaf bij het hotel en na een tien minuutjes lopen sta ik er. Strand! Wow! Hier heb ik de afgelopen dagen echt naar uitgekeken. Ik zie enorme golven en surfende mensen. De bijbehorende knappe, gespierde, zongebruinde Aussies met dat heerlijke accent (ja, dat is een automatische connectie voor mij) zie ik helaas niet meteen. No worries... Ik heb nog een paar weken om ze te spotten.

Wanneer ik het zand oploop voel ik het aan mijn voeten branden. De lucht is strakblauw, ik kijk om me heen en ik zie alleen maar toeristen. Stelletjes, mensen alleen, groepjes. Wat een contrast met Java waar ik zo goed als de enige toerist was. Er staan van die heerlijke strandbedjes, maar voor het geld wat je daarvoor betaalt kan ik onoverdreven vijf keer eten. Tsja, dan ben ik toch wel weer ff een backpacker hoor. Dus ik gooi mijn aquakleurige microvezel badlaken van 1.50 (nee, daar pas ik niet in zijn geheel op) uit en ga liggen.

Ok en nu? Ik lig op mijn rug met mijn oordopjes in, maar vind dat ik me dan wel heel erg van de wereld afsluit. Ok, uit dan maar. Ik kijk om me heen en hoor allerlei verschillende talen. De meiden achter me spreken zelfs Nederlands. E-reader maar uit de tas. Drie bladzijdes gelezen en ik klik het blikje Coca Cola Zero open dat ik net in de supermarkt heb gekocht. Paar slokken gehad. Telefoon ff op appjes checken. Omdraaien. Ik voel mn billen fikken. Opnieuw omdraaien. Ineens word ik helemaal moe van mezelf. Wat doe je allemaal Gwen? Doe gewoon ff rustig. Want dat ben ik niet. Ik ben onrustig en met mezelf in discussie wat ik nu eigenlijk moet doen. Moet doen? Ho, wacht! Hier gaat het dus mis. Want dat is het. Ik hoef helemaal niks!!

En vanaf dat moment gaat de knop om. Dit heet nou vakantie Gwen. Just chill! Met dat drukke leven van je is het weleens een keer fijn om je verstand op 0 te zetten. Niet met je werk bezig te zijn. Niet de zakelijke e-mail 24/7 en zeven dagen in de week automatisch binnen te laten komen en er meteen op te reageren. Je niet hoeven te mengen in de discussies die zich op de verschillende zakelijke groepsapps afspelen. Wat? Ik mag zelfs gewoon mijn telefoon uit zetten! Ok, dat gaat te ver, maar toch. Het kan. Ik realiseer me dat ik geen wekker hoef te zetten. Pringles als lunch mag eten (jupp, check!). Al met al, niets moet en alles mag.

Mijn dagen in Seminyak waren heerlijk. Een ex-concullega uit Sunny Beach appte met tips en zelfs het nummer van een van zijn vrienden op Bali. Een ex-collega reisleidster appte dat ze in de buurt was. Ik had twee dagen lang kunnen stappen en weet je wat? Ik heb het niet gedaan. Ik heb gewoon heerlijk gerelaxed. Nog ff met mensen uit Leeuwarden op het strand gemeet en ervaringen uitgewisseld. Op de bonnefooi rondgelopen, geshopt (op z'n flashpacker's, want shoppen is hier voor de 'richies'), mijn hoofd leeggemaakt, meerdere malen overheerlijk gegeten en met de tranen in mijn ogen genoten van een adembenemende zonsondergang.

Een tijdje geleden postte iemand iets op Facebook over de drang van het willen vastleggen van mensen. De kern van het verhaal was dat de mensen tegenwoordig geen moment meer willen missen. En op elk willekeurig moment van de dag met die rottelefoon of camera in de handen lopen. Mensen genieten niet meer. Niet oprecht. Ze willen die ene shot van het moment. Om te showen op Facebook of Instagram. Of ff snel als appje of snapchat naar hun vrienden en volgers sturen. Maar wat we vergeten... Is dat we het moment juist missen door altijd daarmee bezig te zijn.

En zo stond ik daar dus ook op het strand van Seminyak. Om die ene awesome pic van de ondergaande zon te maken. Ik heb er tientallen geschoten. Maar ineens komt het besef en stop ik mijn telefoon in mijn tasje. En sta ik daar gewoon. Met mijn voeten in het water. De golven zijn zo hoog dat mijn shorts doorweekt raken, maar het maakt niet uit. De wereld om me heen bestaat even niet meer. Kijkend naar de lucht die langzaam maar zeker verandert van kleur en die gloeiende bol die steeds verder achter de zee verdwijnt. Wat was het een onbeschrijflijk mooi moment. Ik kan dat gevoel misschien niet bij jullie overbrengen, maar ik had de tranen in mijn ogen. Waarom? Ik weet het niet. Omdat ik genoot. Omdat ik in het moment zat.

De dagen in Seminyak bracht ik alleen door en ik had ze ook nodig. Dit is mijn reis. Mijn ervaring. Mijn afsluiting. En tegelijkertijd mijn nieuwe begin. Ik voel me goed. Fantastisch zelfs. En dat merken ze thuis ook. Dit is waarom ik dit wilde doen. En nu voel ik ook echt dat het goed is. Hakuna Matata. Geen zorgen. Wind je niet op. Alles komt goed.

Familie en vriendinnetjes... Ik mis jullie! Voor het eerst mis ik mensen echt. Ja, ik weet het. Dat klinkt raar. Maar toch is het zo. Niet dat ik nou zo'n gevoelloze bitch was, maar ik was het gevoel wel een tijdje kwijt. So happy that I found it again <3

XOXO Gwen