Op pad met de angkut vanuit Bandung

28 augustus 2015

Zoals elke dag tot nu toe begint de dag vroeg. Om 6.45 uur wordt er aan de deur geklopt. "Goodmorning! Your breakfast miss." Ik kom net onder de douche vandaan en open de deur met de handdoek nog om mijn haar geknoopt. "Ah, terima kasih!" Ik bedank de man van het hostel in een van de weinige Indonesische woorden die ik (nog) ken en doe de deur weer dicht. Nils en ik hebben ergens tussen 7 en 8 uur met Herdi afgesproken. Het is ff afhankelijk van het verkeer hoe laat hij er is. Ik kijk naar mijn ontbijt en zie twee driehoekige sandwiches. Zo te zien zit er een gebakken ei, plastic plakje kaas en iets van ketchup tussen. Smaakt best ok als ik de jus d'orange gebruik om het weg te spoelen.

Herdi komt een paar minuten voor acht aan. Hij is met zijn scooter gekomen, maar heeft alsnog bijna een uur nodig gehad om bij ons te komen. Echt waar... Het verkeer is in Bandung gewoon een groot drama. Als ik hier zou wonen, zou ik er oprecht depressief van worden. Maar goed... Dat is niet zo ;) Ik heb vakantie... Chillax!

Vandaag gaan we met het openbaar vervoer op pad. Dat is goedkoper, maar ook leuker. Zonder Herdi zouden we nergens zijn, want voor mijn gevoel zit er totaal geen logica in en begrijp je er als toerist helemaal niks van. We stappen in de zogenaamde angkutan kota. Kleine gekleurde busjes waar je op een willekeurig moment kan instappen en uitstappen. Geen busnummers. Gewoon goed kijken naar de tekst die op de voorkant staat (die mij dus niks zegt).

De deur staat letterlijk altijd open en over de complete lengte van het busje heb je aan beide kanten een bankje waar je op kan zitten. Met een beetje opschuiven en proppen ruimte voor ongeveer acht mensen. Wel acht mensen met kleine kontjes. Ik ben niet groot, maar toch stootte ik een aantal keer mijn hoofd bij het in- of uitstappen. Laag busje dus. Maar daar zat ik dan weer tussen de locals. Herdi wist gelukkig precies hoe we bij onze plaats van bestemming 'Lembang' uit moesten komen. Een plaatsje op ruim een kilometer hoogte ten noorden van Bandung op de helling van de vulkaan Tangkuban Perahu. Ideaal!

We stapten een aantal keren over in zo'n volgestampt busje en we gaven elke keer zo'n 10.000 rp (zo'n 62 cent) per persoon wanneer we uitstapten en dus moesten betalen. De chauffeur zegt niets. Je drukt hem het geld gewoon in de handen. Wanneer ik Herdi vraag hoe hij weet wat we moeten betalen, antwoordt hij dat je per kilometer betaalt. Ja ok dat klinkt logisch, maar hoe weet je dan hoeveel kilometer je hebt gereden of hoeveel je per km betaalt? "You just know", zegt hij schouderophalend. Ok, ik stel dus moeilijke vragen, maar ik vind het best. Kost allemaal toch geen drol.

Eigenlijk weet ik niet precies waar we heen gaan, maar het geeft niet. De temperatuur is een stukje lager doordat we ons wat hoger bevinden, dus er waait een koel briesje door de angkut en de omgeving is prachtig om naar te kijken. Vooral die theeplantages... Alsof je naar schilderijen zit te kijen. Daar wil ik sowieso nog een bezoekje aan bregen vandaag! Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik door al dat reizen de term 'in slaap wiegen' ineens nog beter begrijp. Want in welk vervoersmiddel ik ook zit... Ik val gewoon in slaap door dat geschommel. Zal vast ook iets met het tekort aan slaap te maken hebben ;)

Het busje stopt en ineens staan er een aantal mannen met flyers in hun handen voor de raampjes. Herdi praat met de mannen en vraagt ons vervolgens in het Engels of we ook naar het nationaal park willen en de krater van Tangkuban Perahu willen zien. Nationaal park? Vulkaan? Wat? Waar? Ineens krijg ik kippenvel en flashbacks naar de helse hike van een aantal dagen eerder, maar ik herpak mezelf en vraag met een stalen gezicht wat het kost. Misschien heeft dit park wél mooie flaura en fauna.

Herdi praat weer ff met de mannen en hij zegt dat we extra moeten betalen omdat we toeristen zijn. Ok... Hoeveel extra dan? Hij als local 20.000 rp en wij 200.000 rp. Per persoon. Hahaha... Pardon?! Het tienvoudige? Hoe zie ik eruit? Ik geef de mannen nog een kans om de prijs te verlagen, maar helaas... Na ja helaas? Ik vind het niet zo heel erg dat we het nationaal park overslaan. Nu kunnen we in één keer door naar de hotsprings. Warmwaterbronnen met geothermisch verwarmd grondwater. Das pas echt relaxen.

Ik begrijp van Herdi dat we de chauffeur van de angkut ondertussen tijdelijk ingehuurd hebben. Blijkbaar kan hij gewoon van zijn route afwijken. Kan je je toch niet voorstellen dat zoiets in Nederland gebeurt. Dat er ineens een bus minder rijdt, omdat iemand graag een privéroute wil afleggen... De chauffeur brengt ons naar het Sari Ater Hot Spring resort en blijft daar dan op de parkeerplaats wachten totdat we uitgebadderd zijn. Vervolgens gaan we naar de theefabriek, de theeplantages en brengt hij ons weer terug naar Lembang. En dat voor 50.000 rp per persoon. Ik zeg goeie deal! Kan die beste man lekker roken, slapen en een krantje lezen in de tussentijd. Want dat is, van wat ik zie, dat de chauffeurs daar doen als ze geen passsagier hebben.

We betalen 27.000 rp bij de entree van het resort. Beetje dom, want blijkbaar is dat alleen de entree voor de waterval die geen klap voorstelt. Dat betekent dus dat we nog een 45.000 rp extra moeten betalen om een andere hotspring in te mogen. Er hangt een hele grote plattegrond bij de entree en ik vind hotspring nummer 44 er wel cool uitzien met de glijbaan. Nee, dat is een privézwembad. Hmmzz... Ok dan nummer 17 maar. We rekenen af, maar dan vraagt Herdi of ik een bikini bij me heb. Ja duh! Hoezo? Nou... Vanwege het geloof dien je als vrouw bedekt gekleed te gaan en daar valt een bikini niet onder.

Uh... En nu dan? Tsja, dat wordt een bakpak kopen. Ik besluit er de lol maar van in te zien. Ik heb volgens mij sinds mijn kindertijd al geen badpak meer aangehad. En niet zonder reden. Het ziet er niet uit! Vind ik. Maar nu moet ik er toch aan geloven. Het hoofddoekdragende meisje in het kraampje spreekt geen woord Engels, maar Herdi vertelt me dat het schattige badpakrokje-ding met felgekleurde nijlpaardjes, dat ik in mijn handen heb, 105.000 rp kost. Das nog geen 7 euro dus prima. Ik koop 'm!

Ik heb de grootste lol terwijl Nils een minstens zo belachelijke zwembroek uitzoekt. Hij is die van hem vergeten. Blijkbaar vindt de collega van het hoofddoekdragende meisje van het kraampje het belachelijk dat ik dat kinderachtige badpak heb uitgezocht, dus ze laat me eentje zien met zwart/witte print. "This one better?", vraagt de collega. Ja, je hebt gelijk. Dat ziet er idd een stuk beter uit. Ik haal mijn nijlpaardjesbadpak uit het tasje, lach er nog een keer naar en wissel het badpakrokje-ding dan om. Ow en aangezien de selfie met het treurbekkie van de vorige blog in veelvoud is aangevraagd, heb ik het badpak gewoon online. Je kan op Instagram het, alsnog best sexy als zeg ik het zelf, resultaat bekijken op @bloggergwendy. Gewoon ff volgen en een reactie achterlaten op de #hotornot mag natuurlijk altijd.

Inmiddels is het kwart voor 11 en hebben we best al weer trek. Ga ik er dan echt aan geloven? Ontbijten met rijst? Ja! Ik heb zin in nasi goreng en wel nu. Eigenlijk is het niet echt mijn ontbijt, want dat had ik om 7 uur al gehad. Dus laten we het houden op een vervroegde lunch. Commerciële plek, dus hogere prijzen, maar dat was het wel waard. Tijd om te gaan chillen in het bubbelbad.

Wanneer we het resort binnen lopen, voel ik dat alle ogen op ons gericht zijn. Ik zie alleen maar Indonesische dames in t-shirts, korte broeken en hoofddoeken in het zwembad. Wederom geen blanke te zien. Ik ben dan wel een pinda, maar half telt hier niet. Ze zien het vaak niet eens :( Ik ben gewoon een toerist als alle andere en dus vreemd en dus blijkbaar de moeite waard om aan te gapen. Of misschien was mijn nieuwe outfit alsnog wel een beetje 'bloot'.

We lopen gauw door naar het thermale bad waar we voor betaald hebben om daar te chillen in het warme water. Het ziet er prachtig uit met de stenen en een heuse miniwaterval. Het is lekker rustig, want er zitten alleen twee Indonesische dames en een klein meisje in. Met hun t-shirt en korte broek in het water. Alsof ze gaan afzwemmen. Wel raar hoor! Als het buiten warm is, om dan in een nog warmer bad te stappen.

Na een uurtje relaxen en vanuit het bad te hebben gekeken naar vrouwen in burka's (sorry, ik blijf ze eng vinden) en een massage voor nog geen 5 euro van drie kwartier, besluiten we de chauffeur uit zijn lijden te verlossen. Thank god, hij staat er nog. En zoals ik al had voorspeld... al rokend met een krantje.

We stappen weer in en op naar de theefabriek. Fantastisch! We worden ontvangen door een Indonesische man en eerst versta ik er helemaal niks van wat hij zegt als ik zeg dat ik uit Nederland kom. Ineens realiseer ik me dat hij zegt dat hij een beetje Nederlands spreekt. In het Nederrlands. Gek is dat hoe je hersenen werken. Ik moest ff omschakelen.

Uiteraard moeten wij als toerist betalen en mag Herdi gratis mee met de rondleiding. Het kost ons echter maar een paar euro en het is ff alsof ik op excursie ben. Maar dan wel op een excursie die ik zelf uitgekozen heb. Zo interessant om te zien en horen hoe het er daar aan toe gaat. En bizar hoeveel werk daar nog met de hand verricht wordt. 3000 ha aan theeplantages waar groene, zwarte en witte thee verbouwd worden en vervolgens verwerkt in deze fabriek.

Elke stap laat de man ons zien en legt hij ons uit. Oh en het rook zo lekker in de fabriek... Het is zo jammer dat we alleen nog maar beeld en geluid kunnen vastleggen en nog geen geur. Had jullie graag mee willen laten genieten. Over geur gesproken... Bij de laatste stap in de fabriek kwamen we bij kwaliteitscontrole. Twee mannetjes in een kantoor die al rokend achter de computer zitten. Zo gek dat dat hier nog kan. De man stelt mij gerust door te zeggen dat er verder in de fabriek niet gerookt mag worden.

De rondleiding sluiten we toepasselijk af met een lekker bakje thee op het terras met uitzicht over de theeplantages. En een pisang goreng. Oftewel een gebakken banaan. Die laat ik voor de mannen over, want ik vind bananen niet zo lekker. Dat gevoel in je mond als je er een hap van neemt. Pleh! In Nederland krijgen we er gelukkig gewoon een lekker koekje bij. En ow ja... Als 'local gift' een doosje zwarte thee om mee naar huis te nemen.

Maar dan willen we die theeplantages ook wel ff van heel dichtbij bekijken. West-Java staat uiteindelijk bekend om de plantages en de uitgestrekte velden. We vragen onze chauffeur om op een plek te stoppen waar we de plantages in kunnen lopen. Gewoon er echt ff middenin staan. Wow! Het is daar zo verschrikkelijk mooi! Al die groene blaadjes, de smalle paadjes tussen de theeplanten en grote bomen met oranje bloemen erin. De foto die ik daarvan heb gemaakt, staat ook op Instagram en is bijna letterlijk en figuurlijk een plaatje!

We zijn inmiddels halverwege de middag en Herdi zegt ons nog mee te willen nemen naar the floating market. In Thailand ben ik ook naar zoiets geweest en dat was heel leuk. In een bootje rondgevaren worden door een local en dan door kooplui met een haak naar zijn of haar winkel aan de kant worden getrokken om vanuit je bootje te onderhandelen over de koopwaar die je eventueel wil hebben. Dus ik verwachtte iets soortgelijks.

Voor 15.000 rp kwamen we echter in een soort van park. Er waren wel bootjes, maar die zagen er meer uit als een toeristische attractie. Het park staat vol met eettentjes en out of the blue een ren met konijnen die eruit zien alsof ze gemuteerd zijn. Trek hebben we nog niet echt, dus we hebben een rondje gelopen en toen in de taxi weer terug naar Bandung.

Daar begonnen we om 15.00 uur mee in Lembang en om 17.00 uur stonden we nog vast in het verkeer. Frustrerend en vermoeiend. Dat er uit het niets gitaarspelers in de busjes stappen voor vermaak (en voor ruppiah's uiteraard) is dan wel weer grappig. Ondertussen hadden we wel echt trek! Niet zo gek ook. We hadden voor 11.00 uur al 'geluncht'.

Om aan het verkeer te ontsnappen, stappen we veel te vroeg uit. Maar het duurt echt te lang om te wachten tot we bij het hostel zijn. We zijn alledrie moe van de lange en indrukwekkende dag. Dat merk ik, omdat we geen woord meer tegen elkaar zeggen en met onze rugtasjes stoïcijns de ene voet voor de andere voet zetten op zoek naar een eettentje.

Ik had aangegeven wel graag Indonesische frikadel goreng te willen eten. Mijn moeder maakt het weleens. Het is gemaakt van gehakt, ei, gekookte aardappel, knoflook en wat specerijen en wordt zoals 'goreng' al zegt... Gebakken. Echt om je vingers bij af te likken. Na ja, in ieder geval zoals mama het maakt :)

Onze zoektocht mislukt helaas. Nergens lijken ze mijn favoriete Indogerecht te hebben, dus we eindigen bij een willekeurige warung dicht bij ons hostel. Een warung is een eetgelegenheid die vaak gerund wordt door een familie. In eerste instantie zou je er misschien niet zo snel binnenlopen. Het ziet er een beetje shabby uit. Geen mooi interieur of een professionele keuken. Je mag zelfs je eigen drinken meenemen. Maar het eten wordt met liefde bereid en dat proef je ook. En voor heel weinig geld heb je een heerlijke maaltijd.

Ze blijken wel frikadel goreng met tahoe te hebben in plaats van gehakt. Ok prima! Zolang we onze trek maar kunnen stillen. En eerlijk is eerlijk... Het is dan wel geen vlees, maar de vleesvervangende versie is ook heerlijk. Hier waren we aan toe. Er verschijnt weer een lach op ons gezicht en onze spraakwaterval is weer op gang.

Het is tijd om afscheid te nemen van elkaar. Herdi blijft in Bandung en Nils gaat naar Pangdanaran. Daar wilde ik eerst ook heen, maar het is minimaal zes uur reizen met de trein en bus en eigenlijk wil ik gewoon naar Bali. Dus ik heb vannacht online een vlucht naar Denpasar geboekt. Voor 55 euro vlieg ik om 6.35 uur met Garuda Airlines. Voor een tientje minder had ik ook met Lion Airlines kunnen vliegen, maar het blijkt qua vliegtijden een onbetrouwbare maatschappij. Zoals ik al vaker heb gezegd... Better safe than sorry!

Ik heb via mijn mobiel online ingecheckt en tot 5.35 uur kan ik me melden bij de bagage drop off. Ik heb geen idee of het 's nachts ook zo'n hectiek op de weg is, dus ik vraag het hostel me om 4.00 uur weg te brengen. De luchthaven schijnt dichtbij te zijn, maar ik wil het risico niet lopen om mijn vlucht te missen. Om 3.45 uur krijg ik keurig een wake-up call van de receptie en omdat ik voor het slapen alles al had ingepakt, sta ik binnen no time klaar.

Er is geen kip op de weg, dus we kunnen doorrijden. De chauffeur van het hostel zet me na een kwartiertje op de luchthaven van Bandung af. Ik geef hem de afgesproken 50.000 rp, bedank hem al zwaaiend en loop de luchthaven binnen.

Het is hier klein. Bij de ingang wordt voordat ik naar binnen mag mijn mobile boardingpass gecheckt, binnen gaan mijn backpacks door de controle, tien stappen verder sta ik in de rij om deze te droppen en tien minuten later mag ik doorlopen naar de waitingroom een verdieping hoger. Wow! In Thailand ging het ook snel bij een binnenlandse vlucht, maar kunnen we dit ook in Nederland invoeren? De controle is laag, want ik heb gewoon nog een flesje water in mijn handbagage zitten.

Omdat ik nog zoveel tijd over heb, ga ik in een cafeetje zitten en bestel toast met aardbeienjam, een warme chocomel en schrijf verder aan mijn blog. Mijn toast is drie broodjes hoog en de jam is er overheen gegoten. Een beetje plakkerige bende, maar wel goed te doen. De chocomel smaakt bij de eerste slok naar pure chocolade. Dan zie ik het kleine kannetje melk en wanneer ik die met een klein beetje suiker toevoeg, smaakt ie net als thuis... Time to go! Mijn vlucht vertrekt op tijd :)

Bye bye Java! Je was heerlijk, intens, indrukwekkend en zo nu en dan vermoeiend. Ik ben blij dat ik je heb mogen leren kennen, maar nu is het tijd voor Bali. Beaches here I come!!

Ik hoop dat je weer een beetje mee hebt kunnen genieten. Tot snel!

XOXO Gwen