Een helse hike en tussen de locals naar Bandung

26 en 27 augustus 2015

'As we speak' is het 21.02 en ga ik zo slapen. Slapen... Ja dat doe ik hier niet zoveel. Niet omdat ik de bloemetjes aan het buiten zetten ben, maar omdat ik nog ff moet wennen. Zoveel indrukken, ander klimaat, andere geluiden en een andere tijdzone. Als ik vijf uurtjes per nacht pak, mag ik blij zijn denk ik. En vannacht worden het er niet meer, want ik vlieg om 6.35 uur naar Denpasar op Bali.

Maar wat heb ik de afgelopen dagen gedaan en meegemaakt? Laat ik beginnen bij woensdagochtend om 6.05 uur. Vijf minuten nadat ik al aan het ontbijt had moeten zitten, omdat ik mijn wekker niet op snoozen had gezet, maar uit irritatie blijkbaar gewoon heb uitgedrukt. Wat wil je op dat tijdstip? Gelukkig gaat alles hier op zijn gemakje en had ik mijn tas al zo goed als ingepakt. Ika's hostel zit voor de volgende nacht namelijk vol, maar ze heeft een kamer voor me geregeld in haar andere, nog mooiere, hostel voor dezelfde prijs.

Ok, ontbijt. Nog niet helemaal wakker loop ik naar de gezamenlijke keuken en zeg een aantal mensen goedemorgen. Zie ik dit nu goed? Ja hoor. Nasi goreng? Don't get me wrong. Ik ben een pinda in hart en nieren, maar rijst als ontbijt gaat me een stapje te ver. Gelukkig zie ik ook een halfje wit en een broodrooster staan en tot mijn grote verrassing zelfs Blueband boter en hagelslag. Eigenlijk lust ik geen boter, maar heeft het voor mij maar een doel als ik het op mijn brood smeer. Het zorgt ervoor dat de chocoladesprenkeltjes niet van mijn broodje afvallen. Jam over boter heen smeren, heb ik bijvoorbeeld nog nooit begrepen.

Om 7.15 uur zitten we dan in de taxi. Op weg naar Gunung Halimun. Ik reis samen met twee Duitse mannen (Nils en Rico) en een Indonees (Herdi). Zij verblijven ook in Ika's hostels. Rico heeft Herdi uitgenodigd om naar Bogor te komen. Ze kennen elkaar via 'the social network'. Omdat Herdi niet gelijk Facebook zegt, begin ik me af te vragen met welke reden hij is uitgenodigd en welk medium dat dan is geweest. Maar misschien is dat door mijn herinneringen aan Thailand. Het blijkt in ieder geval echt een superaardige en behulpzame gozer te zijn.

In totaal is de rit nog geen 40 kilometer, maar het verkeer in Bogor is een gekkenhuis en dus staan we meer stil dan dat we rijden en doen we er zo'n anderhalf uur over. Er rijden zo verschrikkelijk veel scooters, motoren en auto's op de weg. Rijbanen creeren ze zelf en het lijkt wel alsof er geen centimeter vrij is, zo druk. Complete gezinnen op een scooter. Verkopers met kroepoek en kranten op het midden op de weg. Gekleurde minivans die hun passagiers op de plaats van bestemming proberen te krijgen. En de chaos wordt compleet doordat ze links rijden en er amper verkeerslichten zijn. Voor je eigen gemoedsrust is het soms beter om je ogen dicht te doen in plaats van met de bestuurder mee te kijken. Bepaart je een hartverzakking of twee...

We komen aan bij het Nationaal Park. Wanneer we binnenrijden zie ik een hoop groen, hobbelige weggetjes en een paar plaggenhutjes waar mensen daadwerkelijk blijken te wonen. Onze chauffeur brengt ons met de nodige bumps een stukje naar boven met de auto. Ik ben hem dankbaar, want dat was me het loopje anders wel geweest. De chauffeur zet ons af bij een hutje waar een grijs mannetje van een jaar of 70 zit. Bij de eerste aanblik weet ik al dat hij geen woord Engels spreekt. Hij wil wel als onze gids fungeren zegt hij tegen onze chauffeur. Cool! Jammer dat hij ons niks kan vertellen over de omgeving, maar we raken iig niet verdwaald.

Onze chauffeur gaat slapen en wacht op ons totdat we terug zijn, zegt hij. Het oude mannetje is er klaar voor en trekt nog snel een lange broek aan en een trui waar 'volunteer' op staat. Toch gek dat hij vervolgens meldt dat het ons 300.000 rp kost :S Nog geen 5 euro pp, maar toch... Je bent vrijwilliger of je bent het niet. Onze vrijwilliger begint in ieder geval direct en loopt voorop met een groot hakmes in de vorm van een halve cirkel. Makkelijk als hij planten of takken wil weghalen die de weg versperren. Ik begin vol goede moed, want ik ga mooie dingen zien. Toch? Well guess again... Ik zie groen, heel veel groen. Geen dier, geen bloem, alleen maar bomen, takken, bladeren en planten. Ik voel me weer als vorig jaar in Thailand tijdens de jungletocht. De jungletocht waarvan ik uiteindelijk een dag liet vervallen, omdat het totaal niet mijn ding is. Maar ja, ik kon niet meer terug. Dat de oude man de beklimming met twee vingers in zijn neus doet, werkt ook niet motiverend.

Dus daar ging ik dan weer. Urenlang bergopwaarts, kijkend naar de grond, klimmend over boomstronken, zorgen dat je je niet verstapt op een glibberige of losliggende steen, de juiste stenen kiezend als ik een kabbelend beekje over moest steken... En dat alles in de brandende zon. Klinkt leuk he? Nee? Nou, dat was het ook niet. Ik was gelukkig niet de enige die het tegen vond vallen. Zo nu en dan hoorde ik Herdi melodramatisch achter me roepen: "I'm dying!" Yes, I know the feeling Herdi...

Na uren hiken bereiken we dan eindelijk de top. Mooi! Waar is dat prachtige uitzicht? Waardoor kan ik zeggen dat deze helse klim helemaal de moeite waard is? Ik kijk eens om me heen en ben zwaar teleurgesteld. Ik zie vulkanische resten en ga bijna over mijn nek van de stank. Zwavel. Oftewel... De geur van rotte eieren. Deze keer geen selfie met een smile van overwinning. Maar een met een blik van 'please get me out of here'. De selfie is op aanvraag verkrijgbaar en is zeer lachwekkend, heb ik van vrienden en familie te horen gekregen.

De weg naar beneden is zwaar, maar lang niet zo zwaar als de reis naar boven. Onderweg nemen we een korte pauze en snijden we met een zakmes een mango in stukjes. Dat ie nog niet helemaal rijp is, maakt me geen donder uit. Een beetje zoetigheid gaat er wel in. Ik voel me echt een survivor hier in de jungle. Bovendien... We zijn er nog niet, want we gaan nog naar een waterval. Ok... Na wederom een heftige looptocht door nog smallere paadjes met uitstekende takken, maar wel iets meer bloemen, komen we al hijgend bij de waterval aan. Yes, this looks pretty nice! Ff afkoelen en terug? Terug?? Hell no! We hebben onze chauffeur gebeld en die kwam ons keurig ophalen. Hallo, ben hier voor mijn lol ;)

Genoeg geklaagd! Het eten is hier fantastisch. Die middag at en dronk ik voor iets meer dan een euro. Een flesje Sprite of Coca Cola is hier namelijk nog geen 50 cent. En das relatief duur als je naar de prijzen van het eten kijkt. Echt ongelooflijk! Maar wat een smaak! En wat grappig dat het allemaal zo herkenbaar is voor een pinda zoals ik. Nasi goreng, kroepoek, tempeh, tahoe. Ze hebben het hier allemaal. I'm loving it!! En zelfs bepaalde woorden zijn hier hetzelfde. Kantoor, gratis, koelkast, tas... En als ze het zeggen is het met hetzelfde accentje als mijn Indo opa en oma hebben. Te schattig.

Toch weten ze hier overal geld voor te vragen. Zelfs voor letterlijk aapjes kijken, terwijl er geen aap te zien was. Per persoon 10.000 rp entree, nog ff 10.000 rp voor het parkeren... Ja hoor, geen probleem. Zeker als ze zien dat je een toerist bent. Ik ben gelukkig geen 'buli', want de blanke mensen worden hier namelijk om de haverklap gevraagd om met locals op de foto te gaan. En als het schoolkinderen zijn, krijg je ook nog tig keer dezelfde vraag. "Mister, mister, how are you, where are you from, what are you doing here?". Prachtig. Jammer voor jou Nils haha. En waarschijnlijk is het hier niet heel toeristisch, want ik heb op Nils na nog geen buli of backpacker gezien

Nee, met mijn mixkleurtje heb ik geluk. Ik kan zelfs een heuse carriere opbouwen volgens Ika. "If you would live in Indonesia, you would be an actress". Ik proest het uit van het lachen, maar ze meent het bloedserieus. Kinderen maken met zo'n kleurtje als ik, is voor de zogenaamde 'bulihunters' zelfs een doel. Indonesische vrouwen die op zoek zijn naar een blanke man. En wel met drie redenen. 1. Trouwen en mooie kindjes krijgen. 2. Moneymoneymoney en 3. De kans om te reizen. Grappig!

Nog een paar andere leuke feitjes die ik hier kwam te weten. Als de maand op -er eindigt, dan regent het in Indonesie. Dus september, oktober, november en december. Niet de hele dag, maar ik kan de komende weken dus nog wel een buitje verwachten. Ook een leuk weetje is dat de mensen op Java geen familienaam hebben. Zo heeft Ika drie namen, maar is geen van die namen de naam van een van haar ouders. Lastig qua administratie lijkt mij ;)

Het was me het dagje in ieder geval wel. Wanneer we bij Hostel Bogor aankomen, staat het eten al voor ons klaar. Aanvallen!! Na onze buikjes rond te hebben gegeten, brengt Ika ons naar het andere hostel. Wauw! Dat ziet er goed uit. Een mooie grote tuin, grote woonkamer met flatscreen, grote kamers, maar helaas een koude douche. Ach... Kon ik wel gebruiken na vandaag. Het enige waar ik nog naar verlang is mijn bed, maar meer dan vier uurtjes heb ik niet kunnen pakken.

Donderdag 28 augustus worden we om 9.00 uur opgehaald voor het ontbijt. Met zn allen gezellig aan de tafel ontbijten en dan nemen we afscheid van Rico. Nils, Herdi en ik reizen samen naar Bandung. Ika is zo lief om ons naar de busterminal te brengen en daar kopen we voor 65.000 rp (4 euro) een buskaartje. Net als de weg naar Bogor lekker tussen de locals. Herdi spreekt de taal en woont in Bandung, dus dat gaat ons de komende dagen nog wel helpen. Er staat ons een busrit van, als het verkeer een beetje meezit, ruim drie uur te wachten. Ik doe een poging om een boek op mijn e-reader te lezen, maar ik ben kapot. Ik blaas mijn nekkussen op en val tegen het raam in slaap. Ik word pas weer wakker als we in Bandung zijn.

Goeie tip als je ooit in Indonesie bent... Pak de Blue Bird Group taxi's. Ze zijn, zoals de naam al zegt, blauw van kleur en hebben een plaatje van een vogel op het dak. Betrouwbaar, want ze werken met een meter. Het starttarief is 8500 rp (55 cent) en loopt niet heel erg snel op. Ik heb een betaalbaar hostel op Agoda gevonden (SM Residence Pasteur) en daar brengt de taxi ons naartoe. Daar aangekomen, bekijken we de kamers en ze zien er super uit. Airco, flatscreentje (niet dat ik hier tv kijk), groot bed, warme douche en handdoeken. Dat is fijn! Ook al heb ik microvezel handdoeken... Het is lekker dat je niet met klamme spullen in je tas hoeft te reizen. We onderhandelen ff en we boeken twee nachten voor 25 euro inclusief ontbijt. Aparte kamers uiteraard. Aardige jongen die Nils, maar nee...

Vanavond eten we bij Herdi. Zijn ouders hebben ons uitgenodigd, dus dat kunnen we niet afslaan. Hij woont in de vallei op de berg, dus we pakken wederom de taxi. Heerlijk gegeten en een prachtig mooi uitzicht over de stad Bandung gezien. Bizar hoeveel mensen hier wonen. 1 miloen. Is weer eens wat anders dan een ton in Leeuwarden city.

Herdi neemt Nils en mij nog mee de stad in om een aantal dingen te gaan bekijken. Het is al donker, dus ik verwacht niet veel te zien, maar als de taxi ons gedropt heeft in het centrum, komen we al gauw aan bij de Jalan Asian Africa. Jalan betekent straat. En aan deze straat ligt het 100 jaar oude koloniale gebouw, Gedung Merdeka. Indrukwekkend, omdat afgelopen jaar in april hier nog de topconferentie van Azie en Afrika werd gehouden en van alle deelnemende landen de vlaggen daar trots wapperen. We hebben het monument bekeken en kwamen zo uit bij een heel groot grasveld. Niet echt gras, maar grasmatten waar je geen schoenen op mag dragen. Tientallen families met kinderen en stelletjes zitten op dit gras. Zoals gezegd is het al donker en de kinderen rennen achter stuiterballen aan, die lichtgeven in verschillende kleuren. Wat een mooi gezicht! Het geeft me echt een warm en blij gevoel. Misschien stom, maar hier kan ik dus echt van genieten. Na nog een rondje te hebben gelopen door de straat met kunstenaars en hun prachtige artwork, houden we het voor gezien. Morgen weer een dag! En die heb ik er al op zitten, maar ik heb al zoveel getypt dat ik die bewaar voor de volgende blog.

Zijn er dingen die jullie willen weten? Ik ben zoals altijd benieuwd naar jullie reacties. TTYS!

XOXO Gwen