Chiang Mai en de jungletrekking

En toen was het ineens 12 mei. Het cliche 'Time flies when you're having fun' kan er weer zonder twijfel ingegooid worden. Erg leuk om te horen en lezen dat jullie mn blogs met plezier lezen, dus laat ik beginnen bij waar ik bij mn laatste verslag was gebleven. Ons bezoek aan Tiger Kingdom. Wees gewaarschuwd... het is een verslag van vier dagen, dus veel leesvoer ;)

Vrijdag 9 mei
Om het onszelf gemakkelijk te maken, hebben we weer een privechauffeur geregeld voor een middagje. Hij rijdt ons naar Tiger Kingdom en onderweg beantwoordt de redelijk Engelssprekende Thai mijn vragen over de omgeving van Chiang Mai en het leven hier. Het is een ritje van ruim een half uur en daar aangekomen krijgen we een kaartje met een nummer erop. Dat nummer wordt omgeroepen als je de kooi van de door jou gekozen tijgers in mag.

Bij de ingang staan er dames die ons uitleggen hoe het werkt. Je kan een pakket kiezen bij welke tijgers je in de kooi wil. Smallest, small, medium of big. Of een combinatie daarvan. De allerkleinsten, de welpjes, zijn begin april geboren, maar die kan je alleen op afstand bekijken. We kiezen voor de kleinsten - tijgers van ongeveer 2 maanden - en de grootsten. Voor een bedrag van iets meer dan 1000 baht worden we binnengelaten. We beginnen bij de kleine tijgers.

Handen wassen, speciale slippers aan, de 10 geboden van Tiger Kingdom doorlezen and we're in. Regels zoals niet aan de kop komen, van achter benaderen, geef onverwachte bewegingen en geen flitser op je camera. Wat er gebeurt als je dat wel doet, stond er niet bij, maar we besloten niets aan het toeval over te laten.

De beestjes waren lekker met elkaar aan het spelen. Op elkaar oren aan het kauwen, op elkaar liggen en daar mochten wij bij. De eerste paar foto's waren een beetje onwennig, want heej... het is toch wel een tijger. En ook al is het maar een kleintje... hij of zij is toch wel minimaal tien keer zo groot als mijn Stitch thuis.

We maakten zoveel foto's als dat we wilden. Op de hurken, aaiend, liggend op de buik van de tijgers... maar toch op je hoede. Op een gegeven moment onstaat er commotie naast ons. In een seconde schiet er van alles door je hoofd. Wordt er iemand aangevallen? Waar kan ik heen vluchten om mezelf te redden? Maar als je omkijkt en ziet hoe een verzorger met een soort van halfronde schep achter een tijger aan rent om zijn, niet geheel vaste, ontlasting op te vangen... Dan moet je toch wel even lachen. Hij was blijkbaar niet geheel op tijd en dat is geen fijn klusje om op te ruimen.

De grote tijgers waren nog spannender. Maar je bedenkt je dat hier duizenden mensen voor jou zijn geweest, dus hoe groot is de kans dat jij degene bent die iets zou overkomen. Naar mijn mening werden de dieren goed behandeld. Oke... ze leven in een kooi en daar horen ze niet, maar deze dieren zijn in gevangenschap geboren. En weten dus niet beter. In de folders staat dat ze niet gedrogeerd worden. Daar ga ik dan maar vanuit, maar natuurlijk durf ik er mn handen niet voor in het vuur te steken. In Thailand kan alles. Wel weet ik dat het een onvergetelijke ervaring was die ik weer van mijn lijstje kan afstrepen.

Na de tijgers zijn we nog even op bezoek geweest bij de 'longneck-stam'. Om eerlijk te zijn had ik meer medelijden met deze mensen dan met de tijgers. We betaalden 500 baht om te kijken bij deze stam met, zoals de naam al zegt, lange nekken. Enorm veel goudkleurige ringen zitten om de nek van deze vrouwen waardoor de nek opgerekt wordt. Niet alleen bij volwassen vrouwen, maar ook bij jonge meisje. En daar zitten ze dan... te weven, te poseren en hun spullen te verkopen aan de nieuwsgierige toeristen. Toeristen die foto's van je maken en willen weten hoeveel ringen je eigenlijk wel niet om je nek hebt en wat er gebeurt als die ringen eraf gaan. Niet veel goeds lijkt me... Hun natuurlijke habitat? I don't think so. Deze mensen worden hier gewoon neergezet als toeristische attractie. Geen aanrader vind ik, want ik ging er in ieder geval weg met een raar gevoel.

's Avonds zijn we naar een muay thai gevecht geweest. Ook een must do als je in Thailand bent. Of de gevechten helemaal echt zijn is voor vele kijkers een vraag. Voor 400 baht heb je een zitplaats met prima zicht op de ring. Vechters van verschillende leeftijden en gewicht beoefenen de sport met gratie en gevoel voor ritme. Je mag wel alles raken. Het is een soort van dansen in de ring. Met een gevecht bleef de vechter maar op zijn tegenstanders hoofd slaan. Met de handen voor mijn mond keek ik geschokt naar hoe de jongen neerging. Niks voor mij dat agressieve gedoe. Maar we raakten wel aan de praat met drie leuke Amerikanen. En die Amerikanen gingen de volgende dag op trekking. Just like us! Zou het dezelfde trekking zijn?

Zaterdag 10 mei
Om 9.30 uur stopt er een wagentje voor de deur. Achterin zitten al zeven mensen klaar om op trekking te gaan. We kijken even snel rond en ja hoor... Daar zitten ze! Wat een toeval! Maar toeval bestaat niet he mam? De drie mannen uit Utah. De groep is compleet, dus we kunnen meteen gaan. Een stel uit Canada en Australie (best knap om met die afstand een relatie te onderhouden), een Filipijns klein vrouwtje, een Argentijnse, de drie Amerikaanse boys en wij. Samen met het stel zijn we de enige die zich heel dapper voor de 3-daagse trekking hebben opgegeven. De rest van de groep houdt het op twee dagen.

Voor de mensen die geen toiletpapier, zaklamp, water etc. hebben meegenomen stoppen we bij een markt. Uiteraard zijn wij goed voorbereid, dus we doen ff een rondje en stappen alleen achterin met een Calippo en een waaier. De temperatuur schommelt ergens tussen de 35 en 40 graden, dus een beetje verkoeling is nooit weg.

Na anderhalf uur rijden zijn we aangekomen bij het bambooraften. Niets meer dan per drie personen op een vlot zitten, gemaakt van bamboe terwijl je op een laag tempo door het water wordt gestuurd door een mannetje voor op het vlot. De lokale kinderen gooien ons nat, de lokale mensen langs de kant zwaaien vriendelijk en wij groeten terug door "Sawasdee kha" uit te spreken in ons beste Thais. Niet erg spannend, maar wel relaxend en een goede manier om de groep beter te leren kennen.

We stappen weer in de auto en stoppen ergens op een zandweggetje waar we een andere groep aflossen. Op dat moment lopen we nog op slippers, maar een van de aflossende groep zegt: "Schop die maar uit, stop ze in je tas en haal ze er ook niet meer uit. Je hebt nog een lange weg te gaan en die is op slippers niet te doen. Gewoon dichte schoenen dragen." Braaf volgen we zijn advies op en - een klein beetje bang voor wat er gaat komen - beginnen we aan de trekking.

Lunchen doen we onderweg op een steen ergens aan een kabbelend beekje en ik moet zeggen... het eerste stuk ging me prima af. Door de jungle is een pad gemaakt richting ons kamp. In principe kan je niet fout gaan, want je ziet precies welk pad begaanbaar is en welk pad niet. Op de Argentijnse na, kan iedereen elkaar en de gids goed bijhouden. Achteraan lopen twee jongens van een jaar of veertien - volgens mij de zoons van de gids- die de rugzak van de Argentijnse tillen en wat dingen die mee moeten naar kamp. Al gauw zijn ze omgedoopt tot de 'minions'. Voor zover ik wist zijn dat die schattige gele poppetjes met een oog uit de film 'Despicable me', maar de Amerikanen weten me te vertellen dat het een soort verzamelnaam is voor kleine helpers.

De trekking wordt steeds zwaarder als we al een paar uur onderweg zijn, het steeds steiler wordt, de zon steeds feller en iedereen steeds vermoeider. Af en toe loopt de gids naar achter om de Argentijnse te helpen en lopen wij verder. Want welk pad we moeten volgen is vrij voor de hand liggend. Wel wordt het steeds smaller en komen we bijna aan het einde aan bij een stukje water. De gids, hij heet overigens Sam (alle Thaise mensen hebben een drieletterige Engelse voornaam voor het gemak) zegt dat het toch handiger is om er omheen te gaan. Het is een klein stukje wat niet gekapt is dus je moet even door de 'echte' jungle, maar het is maar een klein stukje. Ok... als hij dat zegt... Dus zo gezegd zo gedaan. Nou ja... bijna dan. Letterlijk een boomstam van het kamp vandaan voel ik ineens een vurige pijn. Alsof iemand me met een mes in mijn hand steekt. WTF!

Als ik naar mijn hand kijk zie ik nog net een gestreept ding op mn hand zitten. Ik sla het beest weg met mn waaier en loop snel door. Achter me hoor ik ook pijnlijke kreten dus ik besluit snel door te lopen. Op mijn hand zie ik maar een klein sneetje, maar het brandt als een gek. De Filipijnse en een van de Amerikanen is ook gestoken. Sam zegt dat het een bij moet zijn geweest. Nou lekker dan! Ik en insectenbeten gaan al zo lekker samen. Believe me... ik ben geen huilebalk, maar ik heb echt wel ff als een klein kind in het kamp zitten janken. Wat een pijn! En wat een hand :S De zwelling zit er na twee dagen nog steeds, maar is gelukkig al enorm afgezakt. Nu de jeuk nog... No worries. Geen koorts, geen gekke uitslag of andere zwellingen elders op mn lichaam dus ik denk dat ik het wel overleef.

Nadat we in het kamp horen dat de volgende dag bestaat uit een hike van zes (!) en vier uur met een bezoek aan een tempel is het besluit snel gemaakt. Dat gaan we dus lekker niet doen. Bovendien is het contact met de Amerikanen zo leuk dat we het gezelliger vinden om bij elkaar te blijven. Nadat de Australische jongen van een paar meter hoogte van de waterval in ondiep water springt - en dus zn enkel behoorlijk verstuikt - ook niet meer op de driedaagse gaan blijven we dus de hele trekking met zn allen samen.

Wat een topexcursie! Gezelligheid bij het kampvuur, enorm veel lol, praten tot na middernacht en als klap op de vuurpijl slapen onder een muskietennet op een bamboematje. Ok... dat laatste was niet zo heel erg comfortabel, maar ach... comfortabel is ook niet het steekwoord waar je aan denkt bij een jungletrekking toch?

Zondag 11 mei
Er staat geen wekker, maar nadat ik de hele nacht in het pikkedonker van alles hoorde ga ik om 7 uur maar uit ' bed'. De laatste dag van de trekking met een - voornamelijk bergafwaartse - trekking van een paar uur op de planning en rondrijden op olifanten. Het ontbijt was heerlijk. Geroosterd brood, jam, gekookt eitje, verse ananas... Top!

De weg naar beneden was grappig. Onze gids liet ons van alles zien. Gekke insecten - deze staken niet -, blaadjes van bomen die kleur afgaven, die geluid maakten en zelfs een soort waar je bellen door kon blazen. Om ons tegen de hitte te beschermen maakte hij speciale hoeden van grote bladeren voor ons. We leken wel een stel smurfen bij elkaar, maar het hielp wel en zorgde voor leuke foto's. Sam zorgde voor een grote glimlach op ons gezicht bij de groepsfoto's met zijn: "One more! One, two, three... Pepsi!" Als het niet overkomt... Je had erbij moeten zijn denk ik ;)

De olifantenrit was leuk. Korter dan volgens de omschrijving van de excursie en of deze dieren goed behandeld worden weet ik niet. We hadden ook bijna een kleine olifantenopstand toen een hond in het water tegen de immense dieren begon te blaffen. Zo die toeter die uit die slurf kwam voorspelde niet veel goeds. Maar goed dat onze olifantenrijder de dieren snel het water uit liet gaan.

Na de trekking ff een powernap gedaan en heerlijk uit eten geweest met de Amerikanen. Bijzonder hoe je in zo'n korte tijd mensen leert kennen en wat voor klik je met ze hebt. Het Canadese/Australische stel wist een leuke tent om te stappen en so we did. Tot een uurtje of drie hebben we gedronken, gedanst, Thaise hoeren bij ons weggehouden en van die armbandjes met een tekst erop laten maken. De vreemdste teksten staan op de voorbeelden. "My idea. Made them myself", zegt de verkoper trots. Ik weet niet of je daar trots op moet zijn als er teksten op staan als... I have herpes of I love dick salad. Die Thaise mensen hebben echt geen idee wat er staat volgens mij. Wij kozen voor 'I love minions'. Een mooie zin die ons doet herinneren aan de trekking en de crew die we daar hadden.

Met toch wel een beetje een rotgevoel hebben we afscheid genomen van de groep. Iedereen gaat de volgende dag een andere kant op. Afscheid nemen bestaat niet toch? Dus met een knuffel en 'see you guys later' stappen we in de tuktuk naar onze guesthouse. Zeker weten dat we de groep gaan missen.

Maandag 12 mei
Wederom geen wekker, maar wel wakker worden in een kamer met geen zon doorlatende gordijnen. Resultaat... 12.30 uur! Blijkbaar hadden we het nodig. Tijd om eens niks te doen en lekker te chillen aan een zwembad. Heerlijk! Langzamerhand worden we al aardig bruin!! En vanavond nog lekker genoten van onze 'After trekking massage' van bijna twee uur. Who cares dat we een dag eerder zijn teruggekomen...

Nu zit ik achter een computer in de lobby van onze guesthouse. Buiten regent het al uren. Zo hard dat we in de straat van de massagesalon bijna konden zwemmen in plaats van lopen. De afvoer is hier net zo geweldig als in Bulgarije heb ik wel gezien. Tsja... het regenseizoen is begonnen he.

Jemig... het kort houden is niet mijn sterkste punt zie ik wel ;) Ach... zorgt ervoor dat ik het later nog met veel plezier kan teruglezen en zo zijn jullie er ook een beetje bij toch?

Morgen vliegen we naar Bangkok en nemen we de nachttrein naar Surat Thani. We hebben een flinke wachttijd in Bangkok en aangezien het daar nu zo onrustig is, weten we nog niet wat we gaan doen met al die tijd... Maar das een zorg voor later.

Keep u posted!!

XOXO Gwen