Teenage dream

You think I'm pretty
Without any make-up on
You think I'm funny
When I tell the puch line wrong
I know you get me
So I'll let my walls come down, down

- Katy Perry -

Een couplet uit Katy Perry's nummer 'Teenage Dream'. Mensen zeggen weleens dat ik een mooi leven leid, een droombaan heb... En heel eerlijk... ik kan niet anders dan het met hen eens zijn. Zo werkte ik twee weken geleden nog in Saalbach als reisleider en ben ik inmiddels alweer in Mayrhofen als skilerares.

Reizen is fantastisch, maar soms komt het me ook echt de strot uit. Zo vertrok ik op 11 februari om 10.30 uur uit Saalbach. Met de bus naar de luchthaven van Salzburg waar om 13.40 uur de vlucht naar Eindhoven zou vertrekken. Het is net zoals in Nederland gebruikelijk dat je ruim van tevoren aanwezig bent. Toch begon ik 'm aardig te knijpen toen we om 13.00 uur nog steeds onderweg waren naar het vliegveld.

Overbelasting op de Oostenrijkse wegen werd er door de buschauffeur aan mij medegedeeld. Uhm ja... leuk... Maar over 40 minuten vertrekt de vlucht van deze mensen. Gaan we dat redden? Nee, dat redden we dus niet. Gelukkig was de vlucht vertraagd en had ik precies 30 minuten om een kleine 100 mensen door de incheck en de douane te proppen. Yesss... gelukt!

Een klein minpuntje... Ik had mn eigen transfer op 5 minuten na gemist. Vele uren later had ik een andere transfer gevonden. Met een Engelse reisorganisatie vertrok ik om 18.30 uur (!) richting Wörgl. Zo'n drie kwartier van Mayrhofen, maar ja... verder ging de bus niet. Al met al kwam ik 22.00 uur 's avonds en dus helemaal stuk aan in Mayrhofen. Wat ben ik blij dat ik tot half april op bestemming kan blijven.

De volgende dag gelijk een keelontsteking te pakken en op zo'n moment bedenk ik me altijd hoe vaak een mens eigenlijk slikt per dag. Auw... Herinner me er ff aan dat ik in Nederland langs de KNO-arts ga en 'm op mijn knieën ga smeken of ie alsjeblieft mn amandelen eruit wil halen. Ik denk dat ie wel overstag gaat als ik vertel dat ik in 2 jaar tijd 6x niet meer kon slikken en praten. Annoying!!! Eruit met die handel!

Vorige week zaterdag was ik weer beter en vond ik het wel eens tijd om op zoek te gaan naar een baantje. 's Middags langs de skischool geweest en 's avonds kreeg ik een telefoontje. Of ik de volgende dag kan werken? Ja hoor! Kein problem! Ok... half 9 bij kantoor om het papierwerk te regelen.

Dus daar stond ik dan de volgende ochtend bij de SMT (Skischule Mayrhofen Total). Mn persoonlijke gegevens ingevuld, kopietje van mn paspoort gemaakt en ik kon aan de slag. Maar wat ging ik dan precies doen? Nou, het is dat ik niet net om de hoek kom kijken, maar communicatie is niet hun sterkste punt hier.

Maar ik ben dus skijuf. Best bijzonder voor een snowboarder die zelf niet op de latten staat, maar het is fantastisch...

Daar stonden ze dan... mn kindjes voor die week. Nederland, Duitsland, Engeland en zelfs Rusland en IJsland waren vertegenwoordigd. Kleintjes vanaf 3 jaar die voor 't eerst op de ski's staan. De eerste dag is het ergste. Het begint met één grote huilserenade. Zelf vind ik 't een beetje te vergelijken met domino. Als er één gaat, gaan ze allemaal. En degenen die niet huilen... Die mag je uitleggen waarom de andere kindjes dat wel doen. En ow ja... vergeet vooral niet te schakelen tussen de verschillende talen.

Mijn werkzaamheden? Als einddoel natuurlijk dat deze dreumessen leren skieën. En dat begint met heel veel vallen en opstaan. En dat is mijn eerste taak... De kids weer rechtop zetten als ze de babypiste afgaan. Ze liggen in de meest verschrikkelijke houdingen, maar blijkbaar kunnen die beentjes van hun veel meer aan dan die van volwassenen.

Maar ja... van de piste afgaan is één, maar dan moeten ze nog leren remmen. Ik kan bijna met zekerheid zeggen dat het woord pizzapunt deze week een recordaantal keer door mij is gezegd. In drie verschillende talen wel te verstaan. Dus daar sta ik dan...'Ja Sophie, gut gemacht! Well done Carter... make an even bigger pizzaslice. Goedzo Lisa! Noch einmal nach oben Nele. Dann kommen pappi und mammi'. Dus dat doe ik... Aanwijzigingen geven, snotneuzen afvegen, mee naar de wc gaan, troosten en de kindjes oprapen.

Al met al... rennen, vliegen en draven. Piste op, piste af. Bukken, hurken, trekken, duwen. En dit alles heeft als gevolg... Jups! Spierpijn!! En ook al heb ik ideale werktijden, na een dag van 9 tot kwart over 3 ben ik gesloopt! 's avonds eten koken, filmpje met mn schatje kijken en met een beetje mazzel nog een serie. Afgelopen week was ik om 23.00 uur gewoon knock out.

Maar... Het is het zeker waard! Op zondagochtend staat er een rijtje huilende kindjes die niet willen dat hun papa of mama weggaat en nog geen meter kunnen skieën zonder te vallen. En vijf dagen later kunnen ze zelfstandig met de sleeplift naar boven, maken ze bochtjes en kunnen ze van een blauwe piste naar beneden zonder te vallen. En dat met 3 jaar oud! En door het zonnige weer doe ik het skijuf zijn eer aan. Ik heb al een mooi bruin koppie... Met mn zonnebril nog steeds zichtbaar als ik m niet op heb ;)

En uiteindelijk heeft het werk als skijuf best wel overeenkomsten met het reisleider zijn. Wel als het om aanzien gaat. Ik hoef dankzij mijn rood met blauwe skioutfit namelijk niet in de halfuurdurende-rij te staan bij de gondel. Ik mag legaal de rij voorbij lopen en znder te wachten instappen. En zoals mijn X-Travel shirtje afgelopen zomer menig jongere aantrok, zo werkt mijn juf-zijn nu als magneet op de kleintjes. Ze willen je hand beethouden, bij jou blijven, je knuffels en kusjes geven en zo zei een 3-jarig kindje uit mijn klas deze week: 'Juf? Morgen ga ik mijn papa vragen of ie net zo'n helm als van mij voor jou gaat kopen, maar dan in het roze. Omdat jij altijd een schatje bent!' Hihi... cute!

Maar al die kindjes aandacht geven, vergt energie en op dit moment heb ik zo weinig energie over dat ik me ff niet meer kan voorstellen dat ik afgelopen zomer 3 maanden lang, 7 dagen in de week, 15 uur op een dag werkte en dan nog de energie had om te gaan stappen tot het licht werd en ik de vogeltjes hoorde fluiten. Ik mag toch hopen dat ik daar weer een beetje van terugkrijg vanaf half mei ;)

Dus helaas... weinig smeuïge kroegverhalen. En nee... dat ik een vriendje heb, heeft er weinig mee te maken. De overige 3 Sunweb teamleden maken ook weinig spannends mee. Zelfs de andere reisorganisaties kunnen mij geen juicy details geven. Gescoord wordt er niet, maar ik moet ook wel eerlijk toegeven dat er hier weinig soeps rondloopt. Eeuwig zonde! Ik had graag een mooi lijstje wist-je-datjes geplaatst.

25 februari alweer... De verjaardagen van zowel mama, papa als mn sissie gemist, maar ja... Dit is het leven waarvoor ik heb gekozen. En keuzes maken heeft altijd voors en tegens. Dus lang leve de whatsapp, facebook, skype en telefoon. Houden jullie me ook een beetje op de hoogte van jullie mooie verhalen en nieuwtjes?

Miss you all! XOXO